Rowanneke mijn mooie Manneke …
Ach jochie toch. Wat kan ik over jou vertellen? Beter gezegd, wat ben ik vergeten? Vergeten ben ik niets.
Op 17 september 2008 ben je in mijn leven gekomen Rowan. Een kleine witte gemuteerde ijsbeer. Een lang gekoesterde wens van me kwam uit, en ook nog eens mooier dan gedacht. Jij was een witte herder, maar wel een Duitse Herder. En met jou in mijn leven veranderde er veel.
Tijdens de ziekte van mijn vader die in 2005 aan longkanker is overleden was ik al in een lichte depressie geraakt. Na zijn dood had ik 2 zware jaren voor mijn moeder gezorgd, die na het verlies van haar grote liefde, steun en toeverlaat zelf zwaar depressief was geworden. En na haar dood in 2007 was ik in een groot zwart gat gevallen, de depressie was doorgeslagen van licht naar zwaar. Zeg maar dat het me totaal opgeslokt had. En met jou in mijn leven halen, deed ik een poging om weer terug in het leven te komen.
Waar ik na de dood van mam een halve dag in bed lag, moest ik nu ’s ochtends heel vroeg opstaan. Waar ik eerst bijna mijn huis niet meer uitkwam, moest ik nu met jou, mijn kleine vriend, naar buiten! Ik moest gaan wandelen, maar ook trainen. Jij moest worden opgevoed. Of … zou het kunnen zijn … dat jij mij weer op aan het voeden was? Waar ik me eerder zo verloren voelde in de wereld en niets had om voor te leven, wist ik nu jou, mijn kleine puppie aan mijn zijde. Ik had weer een doel in mijn leven. Ik moest jou verzorgen! En ik wilde echt alles doen om jou blij te maken mijn hond te zijn.
En dat laatste is gelukt. 11 jaar lang was jij mijn schaduw. De hond die altijd was waar ik ook was. En 11 jaar lang was jij de beste vriend die ik me wensen kon. Een ontzettend lieve hond voor mij, maar ook een beetje eenkennig. Zolang ik maar in jou buurt was, dan was jij gelukkig. Maar als ik eens een paar uurtjes weg ging, dan lag jij trouw te wachten tot ik weer thuis kwam. Dan pas was jij weer happy. Zo belangrijk als ik voor jou was, zo belangrijk was jij voor mij! We waren elkaars wereld.
Toen jij vorig jaar augustus je operatie kreeg waarbij je anaalklier verwijderd moest worden voelde ik jouw pijn. Ik leefde met je mee tijdens je herstel van de operatie en probeerde je ongemakken zoveel mogelijk te verlichten. En jij was een bikkel als altijd. Je ging door, en je wilde er alles aan doen om mij blij te maken. Helaas was de uitslag van de operatie niet zo gunstig als we gehoopt hadden. Je bleek een carcinoom te hebben en in oktober kwam de klap dat er diverse uitzaaiingen waren. Het was een aflopende zaak …
Jij bleef echter na je operatie vrolijk en had weer plezier zonder dat hinderlijke gevoel bij je anaalklieren. Zolang mogelijk hebben we je bij ons gehouden tot het in december 2019 niet meer langer ging … en op 21 december 2019 moesten we je laten gaan.
Ik hoop lieverd dat je daar boven nu weer vrolijk en blij rond kunt rennen zoals je zo graag deed. Ik hoop dat Lexxieboy en Micky je hebben opgevangen. En al ben je niet meer hier, ik denk nog elke dag aan je … voel je aanwezigheid hier bij me, en weet dat je nog altijd helpt op jouw manier.
Lieve gekke Wappes Flappes, geniet van je vrijheid zonder pijn … en je kunt er zeker van zijn dat we elkaar ooit weer zullen zien! Tot dan lieve Rowan!
