Samen op pad.

Joehoe het is MIJN dag vandaag. Ik ben niet meer altijd in de stemming om heel ver mee te lopen. Ik heb met mijn 11 jaar wel soms wat last van ouderdomskwaaltjes en heb duidelijk mijn wat mindere dagen. Maar vrouwtje kijkt altijd goed hoe ik me voel en houd daar ook echt rekening mee. En vandaag, vandaag voel ik me zo vrolijk! Woef woef! Ik wil rennen, spelen, springen en gek doen. En jaahaaa, vrouwtje snapt het en neemt mij ALLEEN mee op een lange wandeling. Dat vind ik echt wel heel erg fijn.

Samen met vrouwmens op mijn manier een langere wandeling doen. Geen Lana en Skipper die druk naast me doen. Weet je, ik vind ze echt allebei wel heel leuk, en het is fijn om ze bij me te hebben. Maar soms zijn ze ook wel wat vermoeiend want ik moet zoveel in de pootjes houden als ze er bij zijn. En dan is het toch wel echt heel fijn om alleen met vrouwtje te gaan.

ONDERWEG

Doe ik lekker mijn ding. Ik huppel wat voor vrouwtje uit, ik zoek een takje uit en dat is echt een secuur werkje want niet elke tak is goed. Nee stel je voor zeg. De takken moeten wel sterk zijn, maar het liefst ook weer niet te zwaar. Ik wil er nog wel makkelijk mee kunnen rennen. En ze mogen ook echt niet te licht zijn want dan kan vrouwtje niet zo goed gooien. Dus woef, je woeft het vast wel. Ik zoek zelf de takken uit en breng ze dan naar het vrouwtje. Gelukkig weet ze dat nu wel. Dat heeft even geduurd, maar na 11 jaar snapt ze dan toch hoe het werkt.

Ze neemt me mee op wat zij noemt de ‘makkelijke route’. Dat heeft ze ooit bedacht om aan te geven dat het een route is waar we vrijwel nooit een andere hond met hun mens tegen komen. En ik vind het wel gezellig. Het maakt in elk geval dat ik niet alles af hoef te speuren om te kijken of het nog wel veilig is voor vrouwtje. EN … ik weet dat daar een leuke grote sloot ligt. Daar spring ik nog wel even in, maar ik heb voor vandaag ook wat anders bedacht. Het is namelijk zo dat ik gemerkt heb dat vrouwtje veel te makkelijk is gaan denken. Ze let niet meer zo goed op waar ik blijf, ze begint een beetje er van uit te gaan dat IK wel op haar zal letten. En natuurlijk doe ik dat. Maar ze moet ook wel weten dat ze zelf ook op mij moet letten want als ik ineens linksaf wil gaan dan moet ze dat toch wel weten en mij volgen zoals een goed vrouwtje dat hoort te doen toch?

Zodra we bij die leuke sloot komen ren ik eerst braaf een paar keer op en neer. Kom weer braaf terug en laat mezelf steeds zien. En dan zie ik het, vrouwtje begint rond te kijken en neemt maar weer autowoefisch aan dat IK terug kom naar haar. Woef, dit gaat leuk worden. Ik spring weer de sloot in, maar deze keer klim ik er heel voorzichtig meteen uit en ren achter de bomen een heel stuk verder. Na een minuutje of wat hoor ik haar woefen, “Myla, Myla Muis”. Maar ik kom niet. Ik sta meters verderop te lachen om haar.

Vrouwtje loopt nu naar de sloot en zoekt duidelijk naar mij. “Myla? Waar ben je nou?” Ik sta het lachend van een grote afstand aan te kijken en heb de grootste lol. Vrouwtje loopt nu bijna de sloot in om naar mij te zoeken, kijkt nog eens over het pad maar ze ziet mij niet. Ik sta verstopt achter de struiken. Ha woef! Dit zal haar wel weer leren om op mij te letten. Kom woef zeg, ze zeggen wel eens; Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. Dat had vrouwtje kunnen weten waar het mij betreft.

GEVONDEN!

Dat vrouwtje echter niet gek is had ik ook wel kunnen weten, want ze vind mij natuurlijk wel. En natuurlijk luister ik dan wel naar haar als ze mij heel vrolijk roept. “Myla kleine muis, ben je daar? Kom eens even draakje!”. Met een grote lach op mijn snuit ren ik dan blij naar haar terug. Ze snapt me wel en zegt ook, “Ach mijn kleine muis, natuurlijk let vrouwtje wel op waar jij blijft”. Helemaal tevreden loop ik nu weer met vrouwtje mee en samen zetten we de terugtocht naar huis in. Want na zo’n ren- en speel avontuur heb ik ook mijn lol weer gehad en ben ik blij als ik weer naar huis mag om tegen Lana en Skipper te vertellen wat ik heb gedaan.

Het laatste stukje lopen we aangelijnd weer langs de drukke weg naar huis. Ik kan best los blijven maar vind het altijd wel wat veiliger om vrouwtje netjes aan te lijnen. En dat heb ik Skipper ook al geleerd gelukkig. Ik hoorde al dat hij dat ook goed doet. Dat geeft toch altijd net een wat veiliger gevoel. Het is niet dat ons vrouwtje in zeven sloten tegelijk loopt, maar een beetje oppassen moeten we wel met haar.

Net voor we thuis zijn zegt vrouwtje ineens tegen me “Myla, ik denk dat we jou zo meteen maar even schoon moeten spuiten”. Wel alle woefs zeg, ik schrik er een beetje van …

Nou mijn snoet laat ik al wel zien wat ik van die mededeling dacht. En ik kan je vertellen dat het ook niet is gebeurd. Ik ben toen ik thuis kwam gewoon achter vrouwtje aan naar binnen gewandeld, en zonder pardon op de bank gesprongen. Ik heb haar laten weten dat ik vanzelf opdroog en schoon wordt. En na die mededeling ben ik op mijn zij gaan liggen en was er geen discussie meer mogelijk.

Tot de volgende woef mensen!