Sexy Lexxie, lieve boy.

Een laatste brief aan jou.

Dat is alles wat ik nog voor je kan doen. Helaas want wat had ik graag nog meer voor je willen doen. En wat had ik het je gegund om een ander afscheid te krijgen als wat je nu gehad hebt. Dat het zo moest aflopen doet pijn, dat dit nu net jou moest overkomen. Zo’n pijnlijk abrupt einde van jouw leven.

Symbolische Zonsondergang!

Wij hopen zo erg dat we de juiste keus voor jou hebben gemaakt, dat we niet te snel beslist hebben om je te laten gaan. Maar lieve Lex, je was zo ziek, je was zo zwak, en je had zo ontzettend weinig kans. Je was er echt verschrikkelijk aan toe die donderdag. En ineens zo snel! Zo onverwacht, zo uit het niets. Het ene moment ben je nog heerlijk met Myla Muis aan het spelen. Baas is gewoon zoals elke avond water aan het geven aan alle groentenplanten en fruitbomen die we hebben, ik was zelf wat foto’s aan het maken, zonnebloemen tegen een ondergaande zon. Hoe symbolisch kan het zijn? En ineens hoorden we dat het niet goed ging met jou. Je moest overgeven, maar er kwam niets uit.

Lexxieboy … Niet de bloemen eten!

We dachten dat je misschien weer van de planten had zitten eten. Weet je dat nog Lex? Baas zei het zo vaak tegen je, “Lexxieboy niet de bloemen eten”. Misschien had je wat onkruid gegeten wat je niet kon verdragen, of was je weer zand gaan eten. Maar dat zou raar zijn, want je at wel vaker zand en daar was je nog nooit ziek van geworden. Bij de tweede keer dat ik hoorde dat je moest braken, en er weer niets uitkwam, ben ik naar je toe gegaan. Baas was inmiddels ook al bij je, en die zei tegen mij dat jouw buik helemaal opgezet was. Ik schrok, en ben meteen naar binnen gegaan om mijn zus en haar vriend te bellen. Ik dacht al meteen aan de gevreesde maagtorsie en ik wist maar een ding zeker. Jij moest zo snel mogelijk bij een dierenarts komen. Dat betekent voor ons omdat we zelf geen auto meer hebben dat we altijd iemand anders moeten vragen mee te rijden. En voor jou telde nu elke seconde.

Met spoed naar de dierenarts!

De pogingen om te braken werden heviger, je buik zwol harder op en er kwam wit schuim uit je bek. We probeerden jou te steunen en je rustig te houden. En lief als jij altijd was, je legde je hele vertrouwen in ons. Je bleef bij ons staan terwijl je jezelf met de seconde zwakker voelde worden, en ellendiger. Het schuim wat uit je bek kwam werd steeds meer en er kwam bloed bij. Baas en ik keken elkaar aan en hoopten dat we op tijd bij de dierenarts konden komen met jou. Het vervoer was onderweg en de dierenarts was ingelicht dat we er aan kwamen met jou.

Je wilde niet in de auto!

Je kon al bijna niet meer lopen, je was al zo verzwakt. Maar toch probeerde je om te draaien toen baas en ik jou richting de auto stuurden. Dat vonden baas en ik nog wel raar Lex. Autorijden was juist altijd jouw grootste hobby geweest. En nu je eindelijk weer mee mocht in een auto, wilde je niet instappen? Heb je toen al gevoeld dat het jouw laatste ritje in jouw leventje zou worden? Ik wilde dat ik wist wat er toen door je heen is gegaan. Wat dacht je eigenlijk Lex? Kon je het me nog maar vertellen!

Snel achteruit!

Toen we je eenmaal in de auto hadden besloten we dat mijn zus thuis zou blijven bij jouw vriendjes en met baas, mij en de vriend van zus ging jij naar de dierenarts. Jij zittend bij baas op de achterbank, en je wist ook toen je positieve instelling weer te vinden. Je vocht tegen de braakneigingen en probeerde zelfs te genieten van het autorijden. Zoals we van jou gewend waren, je legde je snuit op de hoedenplank en ging naar buiten zitten kijken. Het bloed bleef helaas uit je bek komen waardoor wij wisten dat je toestand steeds verder verslechterde.

Diagnose én Verdict!

Eenmaal bij de dierenarts zat zij ons al buiten op te wachten, en jij moest uit de auto worden getild door baas want lopen kon je echt niet meer. Op de brancard naar binnen en daar kreeg je als eerste een infuus tegen de pijn. Een snel onderzoek wees uit dat jij inderdaad de zo gevreesde maagtorsie had gekregen, en dat je ook een miltbloeding had gekregen door de draaiing van je maag. Je zuurstof werd al afgekneld en je maag zat vol met gifstromen inmiddels. De dierenarts gaf ons 3 keuzes. Proberen om je aan te prikken zodat je maag leeg zou lopen, het gas er uit kon via het gaatje en dan hopen dat je maag voldoende terug zou draaien om je te kunnen sonderen zodat het gif uit je maag kon. Maar de kans dat het zo zou lukken was zo nihil dat ze eigenlijk al vrijwel zeker wist dat je na de sondering alsnog geopereerd zou moeten worden, en natuurlijk had je ook die miltbloeding nog. Dat was een extra complicatie waardoor je zeker geopereerd had moeten worden, en de kans op een goede afloop nog kleiner werd dan hij al was! Om jou onder narcose te brengen en hopen dat je die operatie zou gaan overleven was al een groot risico, met een kleine overlevingskans, maar de kans dat je dan ook nog eens goed uit de operatie zou komen en echt zou herstellen, die was vrijwel niet aanwezig.

Laatste Keus!

En dan de derde optie. De optie waarvan bijna elk hondenbaasje weet dat dit te gebeuren staat. Maar waarvan elk hondenbaasje hoopt dat het niet gaat gebeuren. De moeilijkste en zwaarste optie, maar wij voelde het als de meest eerlijke optie naar jou toe. Je verder lijden besparen en je laten gaan. Voorgoed afscheid van jou nemen. Maar Lexxieboy, denk nooit dat we die keus wilden maken. We hebben de keus uit liefde voor jou gemaakt, omdat we je nog meer lijden wilden besparen. Lijden heb je namelijk in je leven al meer dan genoeg gedaan …

Jouw Verhaal!

En dat is een verhaal Lexxieboy, wat het verdiend om verteld te worden. Want wat heb je toch veel moeten meemaken tijdens jouw leventje. Het leven was echt niet makkelijk voor jou. Maar wat was jij makkelijk voor het leven. Wat was jij makkelijk om mee te leven. Je was altijd blij voor alle kleine dingen die je kon krijgen. Alleen door je allergieen werd dat helaas steeds minder. Je was altijd blij als je brood kon eten voor ontbijt. Maar door je gluten allergie kon je dat niet meer hebben. Al hebben we nog wel eens als tractatie glutenvrij brood voor je gekocht. En dan stond je te smullen, keek je ons met je pretoogjes aan en was echt ontzettend dankbaar dat je zoiets lekkers had gekregen.

Spelen met Borrelnootjes!

Met snacks hetzelfde verhaal, veel van wat je lekker vond mocht je niet meer hebben. Baas en jij deden samen altijd een leuk spelletje met borrelnootjes. Weet je het nog Lex? Baas een borrelnootje voor je wegrollen, en jij het met je pootje, nou ja … zeg maar gerust grote poten, tegenhouden en dan heerlijk er even mee spelen alvorens je het lekker op zat te eten. Je genoot zo van deze kleine dingen. En baas genoot van jou!

Abonnement bij de Dierenarts!

Al vrij snel nadat baas jou uit het asiel had gehaald kreeg je een ‘abonnement’ op de dierenarts. En elke week ging jij vrolijk aan de zijde van baas mee naar de dierenarts. Vrolijk schrijf ik, en dat meen ik ook echt, want hoe ellendig jij je ook voelde, je was en bleef altijd vrolijk. Je had ook humor! Ook bij de dierenarts bleef jij je vrolijke zelf, en keek jij met je ondeugende snuit om het hoekje van de deur. Maar wat er ook gebeuren moest, jij had een onbegrensd vertrouwen in baas en je liet alles toe. Je was dan ook snel bekend bij de dierenarts en iedereen vond je lief. Je stal ieders hart met je trouwe kijkers en je lieve snoet.

In 2012 stal je mijn hart!

In 2012 leerde ik je baas kennen en al vrij snel leerde ik jou ook kennen. En wederom had je een hartje meer gestolen. Ook ik viel voor jouw charmes. Je wijze grijze snuit en je mooie trouwe blik. De manier waarop jij vrolijk en vrij iedereen tegenmoet trad, met je onvoorwaardelijke vertrouwen in de mensen en vooral in je baas. Als baas het goed vond, was het ook goed voor jou. Je was super mager en duidelijk was dat de allergieen je flink parten speelde. Baas was inmiddels gestopt met elke week naar de dierenarts gaan want daar was jij niet beter van geworden, eerder het tegenovergestelde. Maar ook toen was jij vrolijk en positief, je speelde als je kon. Samen met baas, met mij en ook met Lana toen zij door baas en mij uit het asiel was gehaald waar jij ook kennis met haar had gemaakt.

Terug naar de boerderij!

En langzaam werd er toegwerkt naar weer een nieuwe periode in jouw leven. Je leerde samen met mij ook Rowan en Myla kennen, en we gingen urenlange wandelingen met jullie allemaal maken, we gingen spelen en we gingen weekenden naar de boot. Wat was het heerlijk om jouw genietende snuit te zien als je op de boot aan dek mocht zitten … De rit naar de boot toe waarbij je samen met Rowan en Myla op de achterbank zat. Jij rustig naar buiten kijkend en Rowan en Myla die zich druk maakten over dat ze mee mochten. Jij vond het best, en je toonde wederom je vermogen tot vertrouwen. Als baas het deed, vond jij het goed. En ook nu kon ik me verbazen over jouw stabiele karakter. Je bescheidenheid, maar toch je nadrukkelijke aanwezigheid. Een ander groot avontuur was onze verhuizing. Jij zal het ongetwijfeld bijna als thuiskomen hebben gevoeld. Jij was tenslotte op een boerderij geboren, en daar had je ook gewoond tot je op 1 jarige leeftijd in het asiel terecht kwam. En nu zoveel jaren later, kwam je weer op een boerderij te wonen. Wat genoot jij van de vrijheid. Lekker samen met Myla Muis en baas buiten op het erf bezig zijn.

We missen JOU!

Er waren 2 momenten per dag Lex waarop jij het voortouw nam. En waarbij jij duidelijk liet merken wat je wilde. Zo rustig als je altijd was, zo duidelijk liet je weten als je honger had. En je weet dat ik me vaak gestoord heb aan het luidruchtig blaffen als je je bakje brokjes wilde hebben! Wat zal je lachen nu, als je mij nu hoort zeggen dat juist IK jouw blaffen mis. Ja je hoort het goed lieve Lex, ik mis jouw blaffen. Ik mis het dat er nu niemand is die blaft alsof het hier thuis de woofs-mac-drive is. Ik mis het dat je nu niet meer naar Rowan blaft dat hij zich rustig moet houden. Ik mis je grijze snuit die me blij aankijkt als ik even weg ben geweest. Ik mis je trouwe blik die me vertelt dat je even met me wil praten, en de manier waarop je dan met je poot aangaf dat je gekriebeld wilde worden. Ik mis je loopje naar de deur wat mij vertelde dat het tijd was om naar buiten te gaan. Ik mis je trouwe ogen die me vragend aankijken ’s morgens of je nog even op bed mag slapen. Ik mis … ach Lexxieboy, ik mis jouw aanwezigheid. Ik mis jouw lieve karakter, jouw lieve snuit en gewoon jouw zijn.

Natuurlijk hadden we toen nog 3 honden thuis, en zij waren me ook allemaal even lief. Maar zij waren geen Lexxieboy. Zij zijn niet jij. En jij was met heel je wezen uniek. Zoals jij is er geen tweede. En ook zij missen jou.

Over de Regenboogbrug!

En dan zijn we weer bij donderdag avond 28 juni 2018. De avond waarop we jou moesten laten gaan. De avond waarop jij je laatste ritje naar de dierenarts hebt gemaakt. De avond waarop het hart van baas en mij is gebroken en de avond waarop jouw hart voorgoed is gestopt met kloppen. De avond waarop jij voorgoed je ogen hebt moeten sluiten. De avond waarop het leven even stil is gaan staan en een mooie ziel naar het ‘eeuwige hondenparadijs’ is gegaan..

Wat dacht en voelde jij?

Ik had zo graag willen weten, wat jij dacht en wat jij voelde. Maar ik zal het nooit weten. Je kunt het me niet vertellen Lex. En zelfs als je het kon vertellen, had je het dan gedaan? Of had je stil gehouden, om het niet nog moeilijker voor ons te maken? Want zo was jij, een trouwe vriend, een grote steun … altijd bereid om jezelf weg te cijferen. Het enige wat ik hoop is dat jij je tot je laatste momenten veilig hebt gevoeld. Dat je je gesteund hebt gevoeld en dat je hebt geweten dat baas en ik er voor jou waren. Dat we zoveel van je houden, en dat we je daarom hebben laten gaan. Weg uit dit leven, vrij van verder lijden, maar nooit weg van ons. Baas hield van jou toen hij jou uitkoos in het asiel om mee naar huis te gaan, en baas hield ook van jou toen hij moest besluiten om afscheid van jou te gaan nemen. Ik hield van jou vanaf het moment dat ik je leerde kennen, en ik hield ook van jou toen ik voorgoed afscheid van je nam. En nu ben jij weg uit dit leven … maar weet je Lex, onze liefde voor jou blijft gewoon bestaan.

Oorverdovende Stilte!

Zo onverwacht en zo … Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Zo ben je nog aan het spelen, en zo sta je naar adem te snakken. Zo zit je nog te genieten van de zon en zo lig je aan het laatste infuus bij de dierenarts op tafel. Zo kijk je me ’s morgens bij het wakker worden vrolijk vragend aan en zo sluit je je ogen voorgoed, zo blaf je nog tegen Rowan en zo wordt je voorgoed stil … En die stilte is … oorverdovend! Ook al is het nu bijna 2 jaar geleden dat we jou moesten laten gaan Lexxieboy, nog altijd wordt je gemist.

Lieve Lex, Sexy Lexxie, Lexxieboy … tot ooit!